confronterende huisbezoeken

ik geniettt!!!

lekkere vrije daagjes gehad. maar helaas volgde daarna een paar heftige huisbezoeken..

~ 24 maart ~
Vandaag alweer het laatste dagje voor het lange weekend. Na de middag hebben we de muur voor de 2e keer gewit zodat we volgende week kunnen beginnen met de muurschildering.
Na stage even wat boodschapjes gedaan want vanavond gaan we thuis gezellig een avondje kuieren (zo noemen ze dat hier) met de jongens. We besloten ,na al een super leuk avondje bij ons thuis, nog even naar de kroeg te gaan. Helaas kreeg Dominique niet zo’n leuk berichtje dus ben ik, samen met nine en do naar huis gegaan.

~ 26 maart ~
Vandaag stond een dagje shoppen op de planning. Door de taxi werden we in Potchefstroom afgezet. Wohooo ik ging als een malle. Geen idee hoe dit allemaal nog in mn koffer gaat passen. Maar het is hier gewoon allemaal best goedkoop dus erg verleidelijk om het dan toch te kopen. Met goed gevulde tassen en een lege portemonnee gingen we rond half 6 weer naar huis. Eenmaal thuis hebben we gegeten en s ’avonds gingen we naar de bloekom, een kroeg in ons dorp. Heel laat hebben we het niet gemaakt, want viljoenskroon is net zo'n gat als langenboom en dus is het is de kroeg erg rustig. Toch wel even gezellig altijd maar niet voor de hele avond/nacht.
Vandaag ook nog een ontzettend lief bericht gekregen van Carla en Willie, zij hebben geld overgemaakt zodat ik kleertjes en/of speelgoed kan kopen voor de kinderen hier. Wat ontzettend lief, dat ga ik dus ook zeker doen!!!

~ 29 maart ~
Helaas was Onalenna er vandaag niet.. en sowieso maar erg weinig kindjes. Door de schoolvakantie van de kinderen van de basisschool komen de kinderen van de hospice vaak niet opdagen. De ouders zijn dan, omdat de oudste niet hoeven te gaan, te lui om de kinderen naar de taxi halte te brengen en dus komen ze gewoon vaak niet. Ik ben vandaag de hele tijd bezig geweest met de muurschildering van Jip en Janneke.
Vanmiddag kwamen de moeder van Nine en haar vriendin aan bij ons huis. Dus s ’avonds gezellig met z’n alle gegeten en ze al veel verteld over de kinderen en wat we allemaal al meegemaakt hebben.

Nog even wat typische Afrikaanse woordjes:
- Een paar weekjes geleden werden we door Etienne uitgenodigd om mee te gaan naar een wedstrijd van klompkinderen. Wij gingen er gewoon gelijk vanuit dat dat gehandicapten kinderen zouden zijn. We hadden het toen druk met school dus hadden het aanbod afgeslagen. Nou kwamen we er vandaag achter dat ze een groep kinderen bedoelen met een klompkinderen haha..
- holflossie. Dat is een string.
- Plakkies zijn slippers
- een zwartzakkie is een vuilniszak
- een bakkie is een auto

eentje waar we vaak de mist mee ingaan is kont. want dit verwijst naar het vrouwelijk geslachtsdeel.. en niet naar billen.

O en ik word eigenlijk nooit meer anouk genoemd maar Anoukoe..

Als ik sochtends op stage aankom zijn de kinderen al aan het zingen: Anoukoe on the stage.. Dat is een liedje waarbij je moet dansen als ze jou naam noemen in het liedje.

~ 30 maart ~
Vandaag gingen we naar stage en dit keer met de moeder van Nine, Carolien en haar vriendin Inge. Een super leuke dag, en in tegenstelling tot gisteren was m’n kind er!!!! Carolien en Inge hadden van alles meegenomen voor de kinderen/hospice. 1 van die dingen waren ballonnen met een elastiek eraan. We hadden deze voor ieder een en hadden hier rijst ingestopt. De kinderen waren echt door het dolle heen en kregen er geen genoeg van. De hele ochtend hebben we lekker buiten gespeeld, super leuk!

Na stage gingen we naar de Rammulotsi. Carolien en Inge gingen mee met hun eigen auto, dus fantastisch voor hun om dit op deze manier mee te maken en voor Nine fantastisch om dit met iemand te kunnen delen van thuis. We gingen vandaag de kleren afgeven , ieder van ons heeft voor een of meerdere kinderen kleren gekocht. We begonnen bij Patrick en Kananelo, toen we daar de vorige keer kwamen was het al een shock. Het slechtste huisje dat we tot nu toe gezien hebben en de slechtste leef omstandigheden. Hun moeder is erg ziek, hiv positief. Ze is echt angstaanjagend mager. De afgelopen 2 weken zijn Patrick en Kananelo niet op de hospice geweest en dat betekend geen medicijnen en niet in bad.. Kijkend naar de omstandigheden waar ze in leven betekend dat voor hun ook niet tot weinig eten. Toen we ditmaal bij het huis aan kwamen was Patrick (3 jaar) aan het werk, samen met zijn vader de mais uit de voortuin aan het halen. Kananelo (ongeveer een jaar oud) lag op een matje voor het huis met een overvolle luier. (Zie foto) dat beeld alleen.. Hartverscheurend. Patrick is op de hospice heel vrolijk en druk maar nu was hij futloos, en er was echt geen emotie te zien. Hij keek ons aan alsof hij niet wist dat ie bestond. Hij keek gewoon dwars door je heen. Maarja wat wil je als je al dagen geen tot weinig eten hebt gehad en de medicijnen die je nodig hebt niet krijgt. De moeder van Nine was echt in shock van het zien van deze situatie en eigenlijk werden we allemaal emotioneel. We zijn maar gauw naar de auto gegaan om maar te zorgen dat ze niet zagen dat we emotioneel werden. Die mensen zouden dit zelf ook zo graag anders gezien hebben.. Maar ze hebben gewoon niks, dus ook niet de mogelijkheid de kinderen iets te bieden. Met tranen op weg naar de volgende verbazing..

We gingen naar Sonnyboy (2,5 jaar). Zo’n lief kind (dat zijn ze eigenlijk allemaal). Na het afgeven van de kleertjes die een van de meiden voor hem gekocht had gingen we weer. Chris vertelde ons dat de vader van Sonnyboy 2 maanden geleden overleden is. Hij was al een hele tijd erg ziek. Chris (de manager van de stichting) is een hele tijd voor Sonny’s geboorte nog met de ouders in gesprek gegaan en gezegd dat het beter is dat ze geen kinderen meer krijgen, omdat de vader van het gezin dus zo ziek was. Maar enkele weken/maanden later was de moeder toch in verwachting (van Sonnyboy).. Ontzettend erg dat die kinderen het nu al zonder vader moeten doen..

Toen we onderweg waren naar het volgende kindje kwamen we langs de weg een kruipende man tegen. Hij was ongeveer 40 jaar denk ik en kroop dus op zijn knieën langs de weg met een zak in zijn mond waar 3 appeltjes in zaten. Echt hartverscheurend..

‘Gelukkig’ was Onalenna (m'n lievelingskind) nu aan de beurt. Altijd vrolijk en enthousiast, en een, naar omstandigheden, prima thuis situatie. Dus heel even geen heftige dingen. Ik stapte uit de auto met mijn spulletjes die ik voor hem gekocht had (zie foto). Een vest, een t-shirt, een blouse, sokken, onderbroeken, schoenen, 2 speelgoedautootjes, een tandenborstel en tandpasta en een fotolijstje met 6 foto’s achter elkaar, 2 foto’s waar alleen Onalenna op staat, 3 foto’s van ons samen en 1 foto waar z'n moeder hij en ik samen op staan. Op iedere foto had ik een tekstje geschreven. Nadat ik met een flinke knuffel begroet werd door Onalenna zijn we met z’n alle naar binnen gegaan. Zijn moeder was al mega enthousiast voordat ik ook maar iets had laten zien, van wat ik gekocht had. Dus toen ik het lijstje uit de tas haalde werd ze helemaal hysterisch. Ze begon echt gewoon te gillen toen ze de foto van mij en Onalenna zag (die voorin het lijstje zat). Toen ik vertelde dat er meerdere foto’s achter zaten zodat ze kon afwisselen maakte ik het lijstje open om ze te laten zien. Bij elke foto begon ze harder te gillen en ze begon zelfs te huilen. Ze was zo dankbaar, zo blij. Wat een lieverd. Toen ik de kleren en het speelgoed etc. uit de tas haalde kon het helemaal niet meer stuk. Ze begon me te knuffelen en zei dat Onalenna me moest knuffelen. Hij was ook helemaal door het dolle heen. Ze zei dat Onalenna me mammie moest noemen en ze bleef maar gillen en lachen en hysterisch doen. Ontzettend lief! Ze wilde met ons allemaal op de foto en ze bleef maar bedanken en knuffelen, voor ons zo’n kleine moeite en je maakt de mensen er hier zo gelukkig mee! Na heel veel knuffels met Onalenna en zijn moeder gingen we weer naar de volgende.

Helaas werd het allemaal weer erg verdrietig toen we bij Kathleo arriveerde.. ook voor hem had ik kleertjes gekocht. Hij stinkt vaak best wel en heeft altijd dezelfde kleren aan. Ook loopt hij altijd op badslippers.. zonder dat ik zijn huis gezien had wist ik gewoon hij heeft dit nodig. Helaas bevestigde zijn huis dit gevoel alleen maar. We kwamen namelijk aanrijden bij een bar.. en ik hoopte echt zooo erg dat dit niet zijn huis was. Maar helaas, niks was minder waar. Lieve Kathleo van nog geen 3 jaar oud woont in een bar.. overal liepen dronken mensen en de muziek stond zo hard dat je elkaar niet kon verstaan. Chris waarschuwde ons om de achterdeur te nemen, want via de vooringang was niet veilig genoeg. Ik hield mijn hart vast, mijn god. Hij woont hier, en ik mag niet via de vooringang.. In het huis gaf ik de kleertjes en hij wist zich geen houding te geven. De vrouw die er aanwezig was vertelde ons dat de vader van Kathleo hem en zijn moeder vlak na de geboorte in de steek heeft gelaten en dat zijn moeder niet veel later overleden is.. Zij vangt hem, en nog 6 andere ‘weeskinderen’ op in dit ‘huis’. Ze heeft ze niet zo veel te bieden maar toch ben ik haar dankbaar, anders had dit jongetje op straat geleefd en nog minder gehad dan hij nu al had.. ze was heel dankbaar voor de kleertjes die ik gaf, en dat deed me goed. Hij heeft het ook echt nodig. Je zou zo graag meer willen doen dan dit, maar je kunt eigenlijk niet meer doen.. Dat is soms best moeilijk te accepteren want je gunt ze allemaal het allerbeste..

Toen we verder reden naar andere kindjes kwamen we onderweg weer de kruipende man tegen langs de kant van de weg. Hij was nog helemaal niet veel verder en dat maakte het allemaal nog veel erger.. wie weet hoever hij moet, vreselijk om te zien.

Na deze kinderen hebben we nog wat andere kinderen bezocht om kleertjes af te geven. De reacties van de ouders/verzorgers waren erg wisselend. Sommige ontzettend dankbaar en een ander zei alleen: oke wanneer er verteld werd dat er kleren gekocht waren voor het kindje. Heel typisch..

Soms ,wanneer we door de rammulotsi rijden, zijn we net een attractie.. de ene keer worden we in de sloppenwijk alleen maar uitgescholden voor white frog en lagua (wit varken).. en andere dagen (zoals vandaag) voel ik me net Maxima en zit ik in de auto alleen maar de zwaaien. Jong en oud, vrouwen en mannen iedereen zwaait naar ons alsof we weet ik wie zijn. Ook de handkusjes en knipogen mogen dan niet ontbreken. We zwaaien allemaal maar gewoon terug, want het is ook wel weer leuk en beter dan uitgescholden worden.

S ’Avonds zaten we een beetje bij te komen van deze indrukwekkende dag. Toen ik mijn mailbox opende werd het me weer heeeel duidelijk dat ik echt de ALLER liefste vriendinnen heb. Ze hebben geld overgemaakt zodat ik nog wat extra kleertjes en speelgoed kan kopen voor de kindjes hier!! WAT EEN SCHATTEN!