verwend en verwaarloosd

weer een nieuw blog met heel veel super toffe ervaringen,
maar ook weer veel nare dingen..


~ 3 maart ~
Vanochtend vertrokken we rond 9 uur naar het safarigebied. Dominique, judith, nine en ik zaten bij Lynette in de auto en Elvie, Anniek en Lieke bij Gerald. Zij hebben beide goede camera's met mega lenzen dus dat leverde mooie plaatjes op! Ze kennen het gebied ook op hun duimpje dus wisten veel te vertellen en wisten dus ook precies waar we moesten zijn om dieren te spotten.
We hebben op een mooi plekje ontbeten, met zebra's (achter een muurtje) naast ons. We zijn tot 2 uur in het park geweest en hebben weer heel veel gezien. Toen we weer terug waren op het park zijn we gaan zwemmen bij de valley of the waves, heerlijk. Rond 4 uur gingen we naar het culturele dorp hier op suncity. Hier zijn huisjes nagebouwd van verschillende stammen die in Afrika leven, inmiddels zijn er vele van hen gemoderniseerd maar ze bestaan nog wel. We kregen uitleg over de stammen en daarna een show. Ze danste en zongen in de stijl van de stammen, heel nep. Maar op zich wel leuk om een keer te zien!
Eenmaal thuis gingen we ons klaarmaken want s ‘avonds werden we mee uiteten genomen door Lynette en Gerald in een prachtig restaurant. De omgeving was echt geweldig, en het was heel chique. Heeeerlijk gegeten! De rest van de meiden gingen nog cocktails drinken in de bar. Maar Dominique en ik besloten naar huis te gaan want onze wekker stond op half 4 voor de ballonvaaaaaart!!!

~ 4 maart ~
Ik schrok om 3.32 wakker, m’n telefoon was uitgevallen, geen idee hoe, maar dus was de wekker niet afgegaan! Had ik even geluk dat ik wakker werd. Om kwart over 4 liepen we naar de receptie zodat we daar opgehaald konden worden door de mensen van de ballonvaart. Om half 5 kwam er een safari jeep aangereden. We reden bijna een uur lang door het safaripark. Het was donker maar je zag het achter de bergen al iets lichter worden. Onderweg was het heel donker maar door de lampen op de auto zagen we onder andere neushoorns, antilopen en ook nog een bruine heyena, deze zijn zeldzaam dus het is bijzonder dat we deze zagen. Op een gegeven moment gingen we van het pad af.. Langs antilopen en gnoe's op. Iets verder op zagen we de ballon al liggen en stopte de jeep, we mochten uitstappen. Wij keken elkaar aan zovan hier?! Tussen de dieren? Jahoor, tussen de dieren geen hekken of niks. Toen ze de ballonvaart voor aan het bereiden waren en wij wat foto's namen hoorde we leeuwen brullen en olifanten trompetteren Kippenvel, zo gaaf. Zonsopgang achter enorme bergen, een luchtballon voor m'n neus en leeuwen op 200 meter afstand (zagen we toen we net boven de grond hingen). Zo bijzonder! Eenmaal in de lucht zagen we zoveel dieren! Hele groepen zebra's, gnoe's, een stuk op 10/15 leeuwen en leeuwinnen en we zagen nóg een heyena! Het uitzicht was echt prachtig! Het weer was super, heel helder, maar er stond weinig wind waardoor we niet heeel ver kwamen. Er zijn maar een aantal velden die geschikt zijn om te landen vanwege bomen etc die anders de ballon zouden beschadigen. Op een gegeven moment hingen we boven een van die landingsplaatsen en voordat we de volgende zouden bereiken zou het te lang duren. Dus we maakte klaar om te gaan landen. De aanhanger kwam al aangereden zodat daar de ballon weer op vervoerd kon worden. De landing verliep gelukkig heel soepel. Toen we uitstapte stond daar een fles champagne op ons te wachten, dikke prima! Al was het pas 7 uur s’ochtends haha. We dronken een glaasje champie en gingen weer terug met de safari jeep. Onderweg zagen we nog zoveel mooie dieren, dus dat pikte we mooi nog even mee. We werden naar een mooie plek gebracht waar een heeeeerlijk lopend buffet klaar stond met echt alles erop en eraan. Heeeerlijk! Wat een ervaring, geweldig! Die kan ook weer van m’n lijstje af. Toen we teruggebracht werden naar het park hebben we ons naar het huisje gehaast. We moesten om 10 uur uit het huisje zijn en het was al half 10. Na een rit van ongeveer 3 uur kwamen we weer aan bij ons ‘huis’, ook heel fijn.
wat zijn we verwend dat we zoveel gave en bijzondere dingen meemaken!
Savonds niet meer zo veel gedaan, waren best moe van de overvolle maar te gekke dagen. Etienne kwam wel nog even langs om te horen hoe het in SunCity was, dus met hem een gezellige avond gehad.

~ 5 en 6 maart ~
Niet zoveel bijzonders gedaan..

~ 7 maart ~
Vanochtend weer met veel zin vertrokken naar stage. Na de kindjes een week niet gezien te hebben. Toen we de busjes op stonden te wachten kwamen alle kinderen er vol enthousiasme uitgestormd, behalve Onalenna... :( ik was natuurlijk super blij om iedereen te zien maar vond het toch best heel erg dat m’n grootste vriendje er juist vandaag niet was. En het ergste vind ik, wanneer er kinderen niet op komen dagen, dat je de reden niet weet. Het kan natuurlijk een griepje zijn, maar het kunnen zoveel meer dingen zijn als ik de verhalen moet geloven. Natuurlijk was het ondanks dat gewoon een fijne dag en zoals mama al zei; nu kun je andere kinderen ook aandacht geven, zonder dat hij jaloers wordt. Want hij is in staat om andere kinderen van m'n schoot te duwen wanneer ze bij me zitten, om er zelf op te kunnen klimmen haha. Dat heb ik dus ook gedaan. Na een warme (weer 34 geraden), drukke maar vooral leuke dag zijn dominique, judith en ik nog even gaan sporten.
S ’avonds aan de eettafel hadden we een aantal vragen aan lynette, zij is nauw betrokken bij de stichting dus weet ons alles goed uit te leggen. Een aantal kinderen kwamen vandaag met kale hoofdjes op de hospice aan. Zo zielig, vooral voor de meisjes natuurlijk.. Het was ons al eerder opgevallen dat er kinderen geschoren op kwamen dagen, dus we wilde toch eens weten wat dat nou was.. Lynette wist het ons uit te leggen. Het kan als reden hebben dat er een familielid overleden is, dan gaat de hele familie kaal of dat het kind luizen heeft. Over de traditie wanneer iemand overlijd (in de Rammulotsi) wist lynette ook veel te vertellen. De nacht na het overlijden van het familielid zijn de nabestaanden bij het lijk, ze huilen de hele nacht. Na deze nacht wordt het lijk naar het mortuarium gebracht en dan begint het regelen van de begrafenis en het feest. Er komt een grote tent te staan waarin de hele familie, en eigenlijk iedereen die wil kan komen eten na de begrafenis. Er wordt met de hele familie geld bij elkaar gelegd om een koe te slachten en er wordt heel veel eten bereid. Er zijn mensen die elke zaterdag naar een begrafenis gaan, niet omdat ze de overledene kennen maar voor het eten en het drinken. Ze brouwen ook zelf bier, met veeel alcohol.
Met de begrafenis wordt altijd gewacht tot een zaterdag. Als je op een donderdag overlijd kan dit ook zaterdag over een week zijn. Tijdens de begrafenis (niemand wordt gecremeerd) huilt niemand, hooguit de moeder of vrouw, de rest kijkt vooral uit naar het feest.. Heel vreemd. Na de begrafenis zetten ze gelijk de grafsteen op het graf en pakken ze deze in met doeken. 6 maanden later is het weer feest. Ze halen dan het deken van de grafsteen, dan pas mag iedereen zien wie er daar begraven ligt. Met het deken 'halen ze de rouw eraf' en wordt er ook niet meer gehuild.

Ook kwamen de caremothers ter sprake omdat wij vragen over hun gedrag stelde. Zo kwamen wij laatst op de hospice. Op een krijtbord wat daar staat hadden wij onze namen geschreven, ineens stond daar een varken bij getekend (zie foto). De kinderen kunnen er niet bij en het was echt een tekening van een volwassene.. Zo triets. Helemaal omdat wij lagua genoemd worden (wat blank varken betekend). We doen zo ons best om hier echt wat te betekenen en met nieuwe energie en andere inzichten de hospice te verbeteren. Het is dan echt zo naar om te merken dat de caremothers , die zo poeslief doen tegen je, achter je rug om (naar mijn mening) zulke achterbakse vrouwen zijn. Bah. Ze schijnen ook dingen te stelen.. Want ze nemen luiers mee naar huis en elke keer verdwijnen er spullen en zij zijn de enige die op de hospice aanwezig zijn.

Zo gebeurde de afgelopen weken ook de volgende dingen mbt kleurverschil:
- in de winkel waren we aan het afrekenen. De rest van de kassa's had allemaal een rij wachtende mensen. Onze kassa was na ons vrij, een (donker) meisje sloot achter ons aan en zou dus gelijk aan de beurt zijn. maar toen ze opkeek sloot ze aan in een andere (lange) rij
- In de mcdonalds schijnen ze op burgers te spugen wanneer ze zien dat de bestelling voor blanke is
- In de kleding winkel waar we spullen kochten voor kinderen van de hospice bleven de (donkere) mensen zeker 2 meter achter ons staan in de rij. En je zag gewoon dat ze over je praatte, ze bekeken ons ook heel intimiderend van top tot teen
- Op straat worden we telkens nagefloten en worden er dingen naar ons geroepen


~ 8 maart ~
Vanochtend stonden we de kinderen alweer op te wachten. Ik met zoveel hoop op m’n grote vriend, had m echt gemist (dat wordt nog wat als we weer naar NL vertrekken..). En ja hoor, uit het 2e busje kwam hij als allerlaatste gestapt. Hij rende me tegemoet en ik heb m helemaal plat geknuffeld.
Na stage gingen we voor het eerst op huisbezoek. Ieder mocht een kindje kiezen waar je graag nu naar toe wilde. Ik koos voor Onalenna. Eenmaal in de rammulotsi gingen we de huizen af. Het is absoluut niet te beschrijven hoe de dingen er daar uit zien, hoe het er daar aan toe gaat en wat voor een sfeer er hangt.. We gingen de andere 6 kinderen af. Veel van hen wonen in een stenen huisje, dat was al een opluchting om te zien. Wat daar dan binnen staat is vaak niet veel maar het is echt bizar dat je daar aan gaat wennen en denk ja maar ze hebben een keukentje of ja maar ze hebben een matras om op te slapen. Je schaamt je bijna voor je eigen gedachten. 1 van de 6 kindjes woont in een golfplaten huisje, erg naar om te zien. Ze hadden wel een bank en een tv maarja.. Als je om je heen kijkt denk je echt hier mag een kind niet in leven.. Met z'n 6e in zo'n hokje, onvoorstelbaar. Toen we rondreden om van het een naar het andere huis te gaan zagen we gewoon hoe een vrouw in de voortuin geslagen werd door haar vent. Woedend werd ik ervan, maarja wat wil je doen. Ik eiste dat chris (de manager van de hospice, zelf wonend in de rammulotsi) stopte maarja hij kan natuurlijk ook niks. En dus reden we door.. Dat beeld zal echt nog heeel lang door mn hoofd spoken.
Als 7e was mijn grote vriend Onalenna aan de beurt. Heel bizar maar ik was echt een beetje zenuwachtig om te zien waar hij woont. Op het ergste voorbereid.. Je hoopt gewoon op het beste, dat doe je natuurlijk voor elk kind. We kwamen aanrijden en zagen een golfplaten huisje. Aii.. Dat was schrikken. Gelukkig bleek later dat dat alleen het 'schuurtje' was. Mensen zijn schijnbaar zo gehecht aan dat huisje dat ,wanneer ze een stenen huis krijgen, ze dat golfplaten huisje laten staan. Hij woont dus in een stenen huis, en ik vind t echt heel mooi. ze hebben 2 slaapkamers een keuken en het ziet er goed uit. Fijn! Zn moeder was zo lief, en zag er heel verzorgt uit. Een ontzettende opluchting! Toen we bij Onalenna weg reden vroeg Chris hoe we het vonden en wij antwoorden dan we alle huisjes (van alle ander kinderen) ook zo graag willen zien. Dat kan natuurlijk niet in een avondje maar hij vroeg ons naar wie we nog meer heel graag wilde. Wij antwoordde allemaal Thandiwe. En dus reden we naar het huis van Thandiwe. Ook zij had gelukkig een stenen huis, wel woonde ze daar met erg veel mensen maar ze hadden het best oke, vergeleken met andere. Toen we hier weggingen vroeg Chris of we nog ergens heen wilde en dus antwoordde we allemaal Patrick. Hij is altijd vrij agressief maar eigenlijk zo’n lief knulletje. We hadden op de een of ander manier gewoon het idee dat hij het thuis niet zo goed zou hebben en helaas.. Chris bracht ons naar Patrick en we troffen een huisje aan zoals ik hem nog niet vaak gezien heb. Echt alleen wat golfplaten, een stoel waar een broodmager moedertje in zat (ongelofelijk ziek), en een klein gasstelletje en dat was het. BIZAR! Echt je hart breekt als je zo’n kereltje verloren ziet staan in zo’n huisje. Vader met een baby’tje (die ook bij ons op de hospice zit) op zijn arm, moeder hartstikke ziek.. Ontzettend zielig. Helemaal stil van alle dingen die we hadden gezien en die Chris ons vertelde reden we terug naar huis. Het lijkt altijd zo ver van je af te staan en nu zit je er middenin. We vinden het allemaal zo oneerlijk en willen er natuurlijk alles aan doen om deze dingen te verbeteren, maar het zal nooit opgelost zijn.
verwend (wij, denk aan suncity en alles wat we doen) en verwaarloosd (de kinderen die niks hebben, soms zelfs geen eten)...
Lynette drukte ons nog op het hart dat wij echt wel een verschil maken, en dat er zoveel goede dingen gebeuren door de studenten die hier komen. Wij komen met nieuwe inzichten en energie om dingen te verbeteren. Het probleem oplossen kunnen wij, en helaas niemand, niet. Maar we kunnen wel dingen doen die in onze macht liggen, als voorzieningen verzorgen die echt nodig zijn. Zo gaan we kijken waar we Patrick en zijn ouders echt mee zouden kunnen helpen, iets blijvends als stroom, en zijn we bezig met het opknappen en verbeteren van de hospice. We maken schoon en brengen dingen aan het licht die wij niet vinden kunnen/die verbeterd moeten worden. Dus dat is in elk geval iets!
S’avonds nog even met m’n lieve Bassie geskypet om alles er even uit te gooien, fijn!!!