afspraak..? wat is dat?

Jeeeeetje, zoveel mooie bedragen ontvangen van lieve pap en mam, anja en nico en anja en gerry en Sharon en Andre! Liefffff!!!!

~31 maart~
Vandaag vertrok Nine met haar moeder en met Inge. Ze gaan met z’n 3e op rondreis, dus we moeten Nine een tijdje missen.
Na een leuke dag stage gingen we om 4 uur weer naar de sloppenwijk. We hadden nog wat adresjes waar we kleren af moesten geven omdat we gister niet alles hebben kunnen doen.
Ik had kleertjes voor Kananelo, deze had ik gekocht in opdracht van Joyce. Zij is eerder hier in Viljoenskroon geweest en Kananelo was haar adoptiekindje. Ze had me gevraagd wat kleren voor haar te kopen dus dat heb ik gedaan. Met een grote tas vol met kleren mocht ik Kananelo en haar moeder blij maken. En dat waren ze ook! Er werd gelijk een fotoboekje tevoorschijn getoverd toen ik vertelde dat het van Joyce was. Dit fotoboekje had Joyce ooit gegeven. Zo goed om te zien dat die mensen daar dan wel waarden aan hechten en dat bewaren.
Op weg naar de kindjes vroeg Chris ons of we ooit naar de kraampjes hadden gekeken die her en der langs de weg staan. Nou nee eigenlijk niet.. Dus hij besloot het ons even van dichtbij te laten zien. Daar lagen dus KIPPENKOPPEN en KIPPENPOTEN op de barbecue (en dan bedoel ik niet de kippenpoten die we in Nederland eten maar echt de poten van een kip)

Toen we alle kinderen bezocht hadden besloot Chris op zoek te gaan naar een albino haha! Na ontzettend veel rondjes gereden te hebben hebben we er helaas geen gezien.. jammer haha!
Opzich best wel logisch als je bedenkt dat in deze sloppenwijk zo’n 135.000 mensen wonen en Chris de schatting maakte dat er zo’n 15 albino’s wonen.

~1 april~
Vandaag hadden we veel op de planning staan. Om half 9 begonnen we gewoon met stage. M’n lieve kindjes Onalenna en Kathleo hadden de kleertjes aan die ik ze deze week gegeven heb. Zo leuk!! om 11 uur hadden we met Dudu afgesproken om naar een traditionele heler te gaan. We zijn daar eigenlijk allemaal op tegen omdat het (naar onze mening) echt allemaal een beetje onzin in. Vooral het feit dat de meeste helers hier doen alsof aids niet bestaat maakt me echt boos. Maargoed ik wilde het heeel graag een keertje zien, en dat ging vandaag gebeuren! We kwamen bij de man aan (zie foto) en ik deed het al bijna in mn broek van het lachen. Die kleren en hoe hij deed, alsjeblieft zeg.. nadat we allemaal onze schoenen uit hadden getrokken mochten we binnen komen in het hutje waar hij zijn sessies doet. Enorm veel potjes met ‘medicijnen’ (zie foto) en allemaal rare dingetjes. We moesten plaatsnemen en het hutje van 3 bij 2 meter stroomde vol. Wij waren al met z’n 7e, hij zat er samen met zijn vrouw en 3 leerlingen dus drukke bedoeling. Er kwam een schaaltje te staan en daar moesten we allemaal 10 rand in leggen (dat wisten we van te voren), €0,60. Hierna waren we vrji om vragen te stellen en fotos te nemen. Ik heb af en toe echt moeite moeten doen om mijn lag in te houden. Het leek wel een toneelstukje. De werkwijze van deze man is dat hij dierenbotjes en dobbelstenen en schelpjes etc. in een zakje zitten en de manier waarop deze op het kleed vallen wanneer hij het zakje omschud zegt iets over jou verleden jou heden en jou toekomst, yeah right.. Het leek me wel grappig om te horen wat hij te zeggen had juist omdat ik er niks mee heb. Maar we moesten hem betalen wilde we dat zelf ondergaan en aangezien ik deze man eigenlijk geen rode cent gunde heb ik dat niet gedaan. we stelde hem nog wat vragen en een daarvan was of hij ervan overtuigd was dat hij iedereen die bij hem komt kan genezen. Daar kwam een volmondige ja als antwoord. Natuurlijk meneer, jij maakt met een kruidentheetje iemand beter die hiv of aids heeft!

Na dit bezoek vertrokken we naar huis. Na onze pauze gingen we met chris boodschappen doen voor verschillende gezinnen. We hadden met zn alle genoeg geld bij elkaar gelegd om voor 3 gezinnen voedselpakketten te kunnen kopen voor ongeveer een maand eten. Vanuit de stichting hadden we de vraag gekregen of we en voedselpakket wilde maken/halen voor een weeshuis. We kregen daar budget voor. Uiteindelijk hebben we dus 4 pakketten weggebracht. De mensen zijn hier heel bescheiden en reageren niet extreem dankbaar. Maar het is fijn dit te kunnen doen.

Wat wel mooi is om te vertellen is dat de vrouw die voor Kathleo zorgt (het jongetje waar ik in mijn vorige blog over vertelde. Waarvan de vader na zijn geboorte bij hem weg is gegaan en zijn moeder niet veel later overleden is) ontzettend ontroerd was toen wij er waren. Huilend begon ze te vertellen dat ze Chris ontzettend dankbaar was voor de kans die hij Kathleo gegeven heeft door hem naar de hospice te laten komen. In mijn vorige blog vertelde ik dat deze vrouw nog voor 6 andere kinderen zorgt maar dit zit iets anders dan we dachten. Ze vangt alleen Kathleo op, hij werd als baby , gewikkeld in een tafelkleed, bij haar gebracht. Ze zorgt voor hem alsof het zijn eigen kind is. Hij valt ook tegen haar aan in slaap en ze houdt van hem alsof het haar eigen kind is. Maar ieder kind uit de buurt die ook maar iets nodig heeft komt naar deze vrouw toe. Ze geeft hen eten en alles wat ze nodig hebben. Deze vrouw heeft het zelf ook niet breed maar dat je dan toch bereid bent alles wat je hebt te delen, dan ben je echt een goed mens. Ze was ook erg dankbaar dat we haar een voedselpakket kwamen brengen en wij weten nu ,nog meer dan eerst, zeker dat het goed terecht komt!
In de auto vertelde Chris nog vele interessante dingen. We moesten er wel even voor aandringen want hij wist dat het een shock voor ons zou zijn. We hadden namelijk al meerdere keren gehoord dat veel ouders alcohol verslaafd zijn en dat het regelmatig voorkomt dat de kinderen dan ook alcohol krijgen. We vroegen er op door en kregen inderdaad vreselijke dingen te horen. Zo wist Chris te vertellen dat Nomza (een meisje van 3 jaar, van de hospice) ieder weekend met haar moeder mee moet naar de kroeg. Het enige eten dat ze dat hele weekend dan krijgt zal niet veel meer zijn dan 2 kleine zakjes chips en het gebeurt dan ook regelmatig dat Nomza ook alcohol krijgt, verschrikkelijk. En zo gaat het bij nog veel meer kinderen, dat kun je je toch niet voorstellen. Toen we vroegen naar ouders die erg goed voor hun kinderen zorgde noemde Chris onder andere de moeder van Onalenna op! Ik had wel al zo’n vermoede maar zo goed om te horen!!

~4 april~
Vorige week hadden we afgesproken om vandaag naar de (betaalde) speeltuin te gaan in de Rammulotsi. Toen ik dat aan bas vertelde besefte ik me eigenlijk pas hoe raar het is dat dat er in zo’n arme wijk een betaalde speeltuin is. Maar het is ook gewoon niet uit te leggen hoe de sloppenwijk eruit ziet. Her en der staan best flinke huizen tussen de wat kleinere stenen huizen en tussen de golfplaten huisjes. Het verschil is gewoon overal zo groot. Er zijn ook winkeltjes maar die zien er ook een beetje armoedig uit, je moet het gewoon met eigen ogen zien..
Maargoed het ging weer lekker op z’n typisch Afrikaans want Chris was het vergeten. Morgen dan maar..

~5 april~
Vanochtend werd ons weer duidelijk dat we ook vandaag niet naar de speeltuin gingen. Dit keer was de speeltuin afgehuurd. Nouja er maar weer een leuke dag van gemaakt met de kinderen. Ze lekker in bad gedaan, met ze gespeeld en gedanst.
S'Avonds veel aan school gewerkt want de deadline is in zicht. Verder hebben we eens in de zoveel tijd een paniekaanval omdat er weer een beest in de kamer zit. Vanavond was het een sprinkhaan, ik begin steeds beter te worden in het 'buiten de kamer werken' van de beesten.

~6 april~
Vandaag hadden we een afspraak met chris om naar Klerksdorp te gaan zodat we spullen konden gaan kopen van het geld dat we nog te besteden hadden. Maar he, we zijn het gewend, ook vandaag ging onze afspraak niet door. Morgen doen we nog een poging.
Ik heb me vandaag bezig gehouden met de muurschildering (zie foto).
Het heeft de hele avond zo hard gewaaid en geregend. Wij hadden het ontzettend koud in ons heerlijke bedje. Maar ik heb de hele avond liggen denken aan de kinderen die in een golfplaten dakje wonen. Hoe koud zouden zij het wel niet gehad hebben..

~7 april~
Vandaag regende het, zoals alle afgelopen dagen.. Bah. We zagen er ontzettend tegenop om dat kwartier naar de hospice te lopen, door de regen. En waren daar al over aan het chagrijnen met z'n alle. Totdat ineens, toet toet, chris voor de poort stond met z'n auto. 'Ik maakte me zorgen om m'n kinderen' zei hij hahah. En dus kwam hij ons halen. Heerlijk!

Nadat we naar de hospice gereden waren om de kindjes even gedag te zeggen en te knuffelen gingen we de aanhanger ophalen. Want vandaag gaan we inkopen doen voor de hospice van het geld dat al zoveel lieve mensen mij hebben gegeven om hier spullen te kunnen kopen, van het geld dat Juud bespaard heeft met niet roken (ze is de dag voor ons vertrek ,naar Zuid-Afrika, gestopt met roken! Toppertje) en geld van haar familie en van het geld dat Elvie d'r moeder heeft gegeven. Samen hadden we €800,- (!!!!!!!!) om te besteden, geweldig bedrag natuurlijk!!!
Toen Chris ons vertelde dat we naar Potchefstroom gingen flitsten ineeens die geweldige schoenen die ik daar eerder gezien had door mn hoofd. toen ik heeeeeeel lief vroeg of ik die even mocht gaan kopen en of hij dan dus even langs huis wilde rijden om mn pinpas te halen kon hij geen nee meer zeggen. Top!!!!

Eenmaal in Potchefstroom ging ik natuurlijk eerst even die schoenen scoren!! Daarna gingen we los in de kinderwinkel. 2 kinderstoelen, voor alle bedden nieuwe dekens, speelgoed, nieuwe washandjes (ieder kind heeft z'n eigen washandje voor in bad), een voorraadje kindertandpasta, 2 spiegels en 2 aankleedkussens. Maar toen... Op de aanhanger. Zeil hadden we meegenomen van de hospice, maar chris had ons gevraagd touw te kopen en wij zijn als kip zonder kop door die winkels geracet en zijn dat touw helemaal vergeten. Aah dat kwam wel goed, volgens chris. Alles onder het zeil en gaan met die banaan. Dat ging natuurlijk nog geen 5 minuten goed. Want het waaide al best hard en dan ook nog op een snelweg, dat zeil blijft natuurlijk nooit op z'n plek. Dus we stapte uit, probeerde het zeil vast te knopen aan de aanhanger en daar gingen we weer. Vervolgens stonden we na 5 minuten weer langs de weg want dat werkt natuurlijk ook niet.. Na zo'n 5 stops en nog geen 5 kilo meter verder te zijn gekomen zag chris grote sierstenen langs de weg liggen. Die hebben we er een aantal op gelegd en toen konden we lekker doorrijden.

We waren pas rond 3 uur pas weer in Viljoenskroon. Toen we net allemaal thuis waren hoorde we een toeter. Toen we uit het raam keken zagen we dat het Lynette en Gerald waren, terug van 3 weken vakantie. We bestormde ze toen ze de poort door kwamen, zo blij haar weer te zien!!! We hadden onze 'mama Afrika' (zoals ze zichzelf noemt) echt gemist!