pieuw pieuw pieuw

Hoihoi,
Oeps alweer een blog. Heb zoveel te vertellen.. en echt, ik probeer het kort te houden. Maar dat is nog best lastig.

~16 februari~
Vannacht eindelijk goed geslapen!!! Om kwart over 7 stond ik dus eindelijk een keer fris en fruitig op. Weer een heerlijk ontbijtje met natuuuurlijk vers fruit etc. zoals elke dag, maar vanochtend stonden er ook vissticks.. niet echt mijn ding op de vroege ochtend dus die heb ik maar even overgeslagen. Om half 9 stond Chris weer voor de deur en bracht hij ons naar de hospice. De kindjes kwamen allemaal weer dol enthousiast naar ons toe en we hebben de hele dag weer lekker met ze geknuffeld en gespeelt. Wat ons de afgelopen 3 dagen al is opgevallen is dat er soms gewoon kinderen afwezig zijn. Je weet dan eigenlijk de reden niet.. Het kan gewoon zijn omdat ouders de kinderen niet op tijd naar het verzamelpunt hebben gebracht. Hier worden de kinderen met de taxibus opgehaald s’ochtends en als ze niet klaarstaan hebben ze pech, er wordt niet gewacht. S ’middags mochten we de kleinste in bad doen (zie foto), de meeste kinderen vonden dat niet zo leuk. Maar wij wel!

Het valt me nu al steeds vaker op dat de care- mothers (leiding op de groep) de kinderen niet helemaal oké behandelen. Ze trekken kinderen inderdaad aan hun arm omhoog en geven veelte warm eten en drinken. Wij mogen daar niks van zeggen, is ons verteld. Dus dat probeer ik dan ook maar niet te doen, maar of ik dat echt 3 maanden vol ga houden weet ik niet. En omdat de kinderen ziek zijn moet je extra goed letten op hygiëne omdat ze een slechte weerstand hebben. Maar ze krijgen gewoon een halve banaan in hun mond gestopt die het andere kindje zojuist uit zijn mond heeft gehaald omdat hij ‘m toch niet wilde.. Dat kan eigenlijk echt niet..

Tegen half 12 gingen Anniek en ik met Ivodia (zoiets.. haha), de vrouw die de medicijnen geeft aan de kinderen, naar de sloppenwijk Rammulotsi. Zij gaat naar patiënten in deze wijk en helpt ze. Elke keer zullen 2 van ons met haar meegaan. We kwamen alleen al langs de wijk gereden en toen kregen we al een knoop in onze maag. Dat werd alleen nog maar erger doen we de wijk binnenreden. Huisjes van golfplaten, maar ook (heeeeele kleine) stenen huisjes, waar ze dan met z’n 8e ofzo in wonen. De wijk is echt ontzettend groot. Niet te bevatten hoeveel duizenden mensen er in deze omstandig heden leven. We waren op weg naar een patiënt die gebeld had dat het niet goed met haar ging. We stapte de auto uit en gingen bij een stenen huisje naar binnen. Op een bankje zat een hele magere vrouw van rond de 50 jaar oud. Samen met haar gehandicapte dochter zat ze te wachten op ons. De vrouw was HIV besmet en had ook Tuberculose. Ivodia sprak met haar, en vertaalde het naar ons. Ze gaf de vrouw advies en sprak af nieuwe medicijnen te bestellen voor haar. Ivodia en de care mothers op de hospice trouwens ook wonen zelf ook in de Rammulotsi. Ivodia liet ons haar eigen huis zien. Echt niks mis mee, een super mooie badkamer, keuken met kookeiland, prima woonkamer en slaapkamer. Echt luxe gewoon dus zo kan het ook zijn in de sloppenwijk.. de omgeving is zeker niet super veilig maar zij heeft in elk geval een mooi huis met alles erop en eraan, en dat kunnen de meeste niet zeggen daar. Rond half 1 gingen we weer terug, het was pauze voor ons.

Eemaal thuis, aan tafel, kwam dat wat we gezien hadden toch wel even hard aan.. ik zat daar aan een tien persoons tafel die op en top gedekt was, en kreeg een vers gebakken pizza voorgeschoteld, er stond weer vers fruit klaar en kon zoveel pakken als ik wilde. Dat is niet heel makkelijk, als je net zoiets gezien hebt. Door zulke dingen besef je hoe goed je het eigenlijk hebt. Het ergste vond ik nog dat die kindjes, die we straks weer uit gaan zwaaien als we klaar zijn met stage en wanneer zij naar huis gaan, naar die wijk moeten. Misschien heb ik hun huisje vanmiddag wel gezien, en welke het ook geweest mag zijn, ik zou willen dat ik het kon veranderen. Want die omgeving is echt niet goed, al helemaal niet voor kinderen. Ik weet dat de kinderen niet beter weten en dat ze vast op hun manier gelukkig zullen zijn, maar ik kan het me niet goed voorstellen.
Ik was blij dat de pauze voorbij was en we weer terug konden naar de kindjes. Na de pauze is het nog maar een uurtje, en dus lekker spelen en knuffelen met ze!

Wat de kinderen trouwens ook vaak zeggen is: langua (zoiets in elk geval) dat betekend blank varken. Kun je het je voorstellen, een kind van 2/3 jaar, die zoiets zegt. Dat wordt ze thuis geleerd. In de Rammulotsi wonen alleen donkere mensen en je merkt tussen blank en zwart is er nog steeds onenigheid. Daarom worden er zulke dingen gezegd door de ouders, en dus door de kinderen want die nemen dat over. We moeten ze dan, zoals je wel begrijpt, verbieden dat te zeggen. Wat de kinderen ook echt heeeeel vaak doen, is pistooltjes maken. Van hun handen, van blokjes, van een zonnebril, overal schieten ze mee. Kinderen in Nederland zullen vast ook wel eens een pistooltje van hun handen gevouwen hebben, maar hoe vaak het hier gebeurd is echt angstaanjagend. Ik heb het dan over kindjes van maximaal 3 jaar oud..
Om half 4 was het weer tijd om de kinderen, toch wel met een dubbel gevoel, uit te zwaaien. Gelukkig zien we ze morgen weer.

~17 februari~
Vannacht goed geslapen maar om half 6 begon Judith weer met hoesten. Dus vanaf toen veel wakker geweest. Vandaag weer naar stage geweest van 8.30 tot 12.30 en van 14.00 tot 15.30. Weer lekker gespeeld en ook vandaag weer kinderen ik bad gedaan. Ik begin me zo te hechten aan de kinderen. Elke keer zoveel zin om er heen te gaan. Kan ook echt niet kiezen welk kindje ik zal gaan adopteren. Ik heb 3 kindjes waar ik echt super gek op ben en die ook echt niet bij me weg te slaan zijn. Hamza (meisje), Onalenna(jongetje) en Tshireletso (jongetje). Gelukkig heb ik nog even de tijd om erover na te denken, maar je gunt ze gewoon allemaal het beste dat is het probleem.

Rond half 4 gingen we weer richting huis. Vandaag hebben we plannen gemaakt voor uitstapjes. We moeten het nog boeken maar tot nu toe staat van 29 februari t/m 4 maart SunCity op de planning. Hier gaan we onder andere een safari doen, je kunt naar een traditioneel dorp, naar een krokodillenpark, een luchtballonvaart maken en genieten van het heerlijke waterpark daar. Verder gaan we ergens in deze 3 maanden nog naar een leeuwenfarm, waar je ook welpjes vast mag houden. Waarschijnlijk gaan we 14 april t/m 22 april naar Kaapstad! O.a robbeneiland, de tafelberg, pinguïns bekijken, met een sightseeing bus door de stad, shark diving en kaap de goede hoop staan op het lijstje. Aanstaande zaterdag gaan we met vrienden van Lynette ‘bootje rijden’ (bootje varen dus) zoals ze dat hier noemen. Dit gaan we doen op de Vaalrivier, het schijnt een geweldige omgeving te zijn. Het mooie is dat, (we hebben het allemaal een beetje berekend) de uitstapjes helemaal niet zoveel kosten!! En last but not least, ik vroeg nog even snel aan Lynette of het een optie was om in Johannesburg te gaan schieten. Ik had van Luc gehoord dat dat daar kon en dat heb ik altijd al willen doen, lijkt me echt fantastisch. Zegt ze: ‘ah m’n lieffie, daar hoef je niet helemaal voor naar Johannesburg, ik bel m’n vriend. Hij woont in Viljoenskroon’. Na een kort telefoontje vertelde ze me dat IK MORGEN OM 2 UUR GA SCHIETEN!!! Zo tof. Dus ik vroeg hoe het dan zat met stage.Zegt ze: o nee, ik regel het wel. Je bent s’middags vrij. Erg vervelend allemaal hier ;).
Mijn dag kan niet meer stuk! Vanavond nog even lekker eten met z’n alle, en genieten van alles wat we hier doen en van alle plannen die we gemaakt hebben voor de komende tijd!

Mochten jullie eraan twijfelen, ik vermaak me hier prima!

liefs!

p.s. op de een of andere manier lukt het me eventjes niet om de foto's van deze dagen aan dit blog te koppelen. dus ze staan nu bij alle foto's!